Op zoek naar de Sleedoornpage

9 september 2012, door Violet Middelman

De vlinders van de zeldzame Sleedoornpage leven een verborgen bestaan: het grootste deel van de tijd bevinden ze zich hoog boven in de bomen. Om de omvang en gezondheid van een populatie bij te houden is het tellen van de vlinders daardoor geen optie. Wat wel een goede indicatie geeft is het tellen van de eitjes. Dit zoeken gebeurt in de koude winterperiode, wanneer er geen blaadjes aan de Sleedoornstruiken zitten en de eitjes iets makkelijker te zien zijn. Een barre, koude klus. De eitjes zijn zo groot als een speldenknop maar met een loepje kan je zien hoe mooi de eitjes zijn.

Eitje Sleedoornpage – foto: Peter van der Wijst

De vlinder zelf is ook prachtig. Helaas komen ze maar af en toe uit de bomen naar beneden: eigenlijk alleen om nectar te drinken, voor de bruidsvlucht en voor het afzetten van eitjes. Je zal ze dus niet vaak zien vliegen.

Op 9 september 2012 besloten Peter, Remco en ik om een poging te wagen. Het was schitterend weer, ruim boven de 20 graden, volop zon en nog ruimschoots binnen de vliegtijd van deze soort. Om 11.00 liepen we het gebied in en speurden de lucht, bomen, struiken en bloemen af. Wel vlinders, libellen en ander spul, maar niet wat we zochten.

Zweefvliegen boven bloem – foto: Peter van der Wijst

Na ruim 2,5 uur kwam een klein bruinig vlindertje voorbij gevlogen, dat kon er heel goed eentje zijn! Dit vlindertje verdween echter ergens in de hoek van het gebied en is niet meer teruggevonden. Om 14.00 uur besloten we te stoppen. We pakten onze spullen bij elkaar en wilden net weglopen toen ik opeens een vlindertje aan zag komen vliegen en landen op een struik vlak bij ons. Sleedoornpage! Met de spullen nog in mijn handen probeerde ik een foto te maken, Peter en Remco zagen de vlinder nog niet zitten. Het duurde niet lang of we lieten allemaal onze spullen vallen om deze dame op de foto te zetten.

Sleedoornpage - foto: Peter van der Wijst

Aan de bovenkant van de vleugels kan je zien of het een mannetje of een vrouwtje is: vrouwtjes hebben op hun bruine voorvleugels een grote oranje vlek, mannetjes niet. Dit vlindertje hield haar vleugels tegen elkaar geklapt (wat de meeste dagvlinders doen) dus konden we dat kenmerk niet zien. Toch weten we zeker dat het een vrouwtje was, omdat ze eitjes aan het afzetten was! We zagen hoe ze een goed plekje zocht en als ze dat had gevonden bleef er een prachtig rond eitje achter.

Sleedoornpage, ei-afzettend – foto: Peter van der Wijst

Terwijl ik een foto van haar wilde maken kwam ze op mijn vinger zitten. Ze rolde haar tongetje uit en begon mijn huid te likken. Dit is iets wat vlinders vaker doen, zo nemen ze mineralen zoals zout op. Ik vond het een enorme eer dat deze dame mijn zoute zweet wilde hebben.

Sleedoornpage op vinger – foto: Peter van der Wijst

Wat waren we blij: het lange wachten was op het allerlaatste moment beloond. Een vrouwtje Sleedoornpage dat zich geweldig mooi liet fotograferen en ons alvast liet zien waar we volgend jaar zeker eitjes kunnen vinden. Bevestiging dat de vlinder er nog steeds zit en zich voortplant.

Van 2 eitjes weten we nu waar ze zitten, maar waarschijnlijk heeft ze er al meer gelegd. Goede verwachtingen dus voor de zoektocht naar de eitjes komende winter. Wat een mooie ervaring was dit, oog in oog met een Sleedoornpage.

Sleedoornpage (vooraanzicht) – foto: Peter van der Wijst

Meer info op www.vlindernet.nl