Dag 11, maandag 12 juni 2017, De Vliegende Deur

Afgelopen nacht liet de Bosuil zich wel horen, maar niet zien. Jammer, maar wat was het gaaf dat we het de vorige nacht zo mooi hadden mogen mee maken!

Deze ochtend vertrokken we om 9.45 uur richting Floro. Boven het Nordfjord hingen laaghangende wolken, we konden totaal niet inschatten hoe het weer zich deze dag zou ontwikkelen, en zeker niet hoe het kilometers verderop aan de kust zou zijn.

Via Sandane reden we naar Floro, en stopten onderweg een paar keer voor mooie uitzichten en plekjes die we tegen kwamen. Op vrijwel elke plek zagen we 1 of meer soorten nachtvlinders, maar ook andere beestjes, zoals een harig insect met vleugels, grove poten en een soort van knotssprieten. Dat beestje zat lekker rustig op een blaadje en liet zich naar hartenlust fotograferen. Door die ‘knotsvormige’ antennes bedacht ik dat ik via obbmapp op ‘knots’ moest zoeken bij ‘Bijen, wespen en Mieren’. Daar was de keuze uit verschillende soorten Knotswespen en Knotssprietbladwespen. Bij ‘Vliegen en muggen bestond de keuze uit een paar zweefvliegen. Nou, een zweefvlieg was het zeker niet, en een wesp ook niet. Bleef de familie van de Knopsprietbladwespen over. Thuis verder uitzoeken welke soort het beste lijkt en navragen aan de experts.

Rond een uurtje of half één kwamen we aan bij Floro. Het was een stadje van niets, maar het was wel overal betaald parkeren. Na wat heen en weer rijden zagen we een parkeerplekje waar we niet hoefden te betalen, en we toch maar een klein stukje hoefden te lopen om in het ‘centrum’ te komen. De winkelstraat stelde niet veel voor, een paar mooie gebouwen, maar niet heel erg fotogeniek.

Het was tijd om te lunchen voordat we verder zouden gaan. We streken neer op het drijvende buitenterras van eetcafé Hjornevikbua en bestelden vissoep (Corry) en fish & chips (Remco en Violet).

Dat ging er wel in!

We verlieten het stadje en reden naar een doodlopend kustweggetje. In de veronderstelling dat we een mooi uitzicht op de scherenkust zouden hebben. Nou, dat was dus niet zo, want er stonden veel bomen tussen de weg en het water. De toeristische dingen die op de kaart stonden gemarkeerd met een icoontje kwamen we ook niet tegen. Heel jammer, maar gelukkig was de omgeving wel mooi. We stopten bij een parkeerplaatsje om te kijken of we vanaf daar wel een mooi uitzicht zouden hebben. Hmmm, ook niet... Er stonden 2 vakantiehuisjes en een blik naar binnen leerde dat ze verlaten waren. In één huisje stonden nog oude foto's en zo, maar het zag er uit alsof het al jaren niet meer werd bewoond. Zonde, maar ook wel begrijpelijk want je zat daar wel echt ver van de bewoonde wereld. Uiteindelijk zijn we het weggetje maar weer terug gereden.

Bij het dorpje Botnane stopten we bij een begraafplaatsje, weinig interessant. In het grasland tegenover het begraafplaatsje stonden veel orchideeën, en er vlogen ook heel veel knutjes rond. Heel veel knutjes, die heel erg gek waren op het bloed van Violet... En Remco, met de autosleutel bij zich, liep niet in de buurt, dus ik kon niet de auto invluchten... Wel wat leuke micronachtvlinders (o.a. Dennenoogbladroller en Gebandeerde oermot) kunnen vangen!

We reden het kustweggetje weer terug en opeens riep Corry heel hard STOP! Ze had een Zeearend zien zitten, ja, dat was wel de moeite waard om voor te stoppen! Op het moment dat we stopten werd de Zeearend weg gejaagd door een paar meeuwen. Wat een doetje zeg, een supergrote vogel (wordt niet voor niets 'De Vliegende Deur' genoemd) die zich laat verjagen door een paar opgeschoten meeuwen... Even later ging hij ergens op de rotswand zitten. Het is dat Remco zag waar hij ongeveer landde, anders hadden we hem nooit meer terug gevonden met onze kijkers!

Na de nodige foto's genomen te hebben reden we weer verder. En verder en verder. Een beetje te ver zelfs, ergens hadden we een afslag gemist. Met als gevolg dat we bijna aan het eind van een doodlopend weggetje waren. Er lag een enorm schip in het water, en dat kon ik absoluut niet plaatsen met de kaart die ik op schoot had... Terug dus maar weer...

Door deze kleine fout moesten we wel bijna een uur op de veerpont wachten die ons het Nordfjord over moest brengen... Beetje jammer, maar ach. Na die oversteek moesten we nog een andere veerboot hebben, maar die haalden we gelukkig mooi op tijd.

Op de terugweg zaten de Nederlandse buren ons op de hielen, ze reden pal achter ons. De Duitse buren kwamen ook op dat tijdstip terug met bootje. Gezellig hoor! Het was weer een mooie dag geweest.

KLIK HIER VOOR HET FOTOALBUM VAN DEZE DAG