Dag 6, woensdag 7 juni 2017, Geiranger en Dalsnibba

Ook vandaag stonden we weer bijtijds op. Op de planning stond een mooie rondrit, eerst naar Hellesylt om vanaf daar met de boot naar Geiranger te varen. Vanaf Geiranger zouden we met een zwikkie haarspeldbochten ons in rap tempo omhoog werken om op de top van de Dalsnibba te kunnen genieten van een wijds uitzicht over alle besneeuwde bergtoppen in de omgeving. Voor vandaag was de weersvoorspelling gisteren dat het een mooie, zonnige dag zou worden met temperaturen van zo’n 23 graden. Dat klonk leuk, maar daar bleef het ook bij…

Om 9.45 uur reden we bij het huisje weg en reden via Stryn naar Hellesylt. Corry had ’s ochtends vroeg 2 cruiseboten langs het huisje zien varen, welke we nu allebei bij Olden aangemeerd lagen. Het was dan ook een drukte van belang in het dorpje: er stonden tientallen bussen klaar om alle mensen naar een bestemming te brengen, de winkeltjes hadden uitgepakt en zelfs een opgezet rendier neergezet. Het dorpje zelf telt zo’n 500 tot 1000 inwoners, maar met de bezoekers van beide cruiseschepen (de Norwegian Jade en de MSC Magnifica) was het een drukte van jewelste.

De omgeving waar we doorheen kwamen was lekker groen, een compleet andere wereld dan waar we ons een paar uur later in zouden bevinden. Na een korte stop, een aantal kilometer voor Hellesylt, kwamen we om 11.30 uur aan bij de plek waar we moesten wachten op de boot naar Geiranger. We doodden de tijd door in een souvenirwinkeltje te kijken naar alle prullaria die er te koop waren. Er zat niets bij waar we warm van werden, dus liepen we buiten nog even een rondje. Remco en ik wisten van de vorige keer (2009) nog dat er een mooie waterval was. En dat we daar toen als eerste auto aankwamen en niet snapten waar we de auto moesten neerzetten om met de boot mee te gaan. Het gekke is namelijk dat je niet voor de aanlegkade van de boot staat te wachten, maar voor een weg met daarachter die waterval. Daar kan die boot toch nooit komen, dachten we toen. Nu wisten we beter, en parkeerden de auto op de juiste plek, in rij 1.

Voordat we de boot op mochten moesten we 1040 Kronen aftikken. Tegenwoordig kan dat gelukkig ook met pin, en heb je dus niet zoveel cash geld meer nodig. De dame die langs kwam voor de tickets was een leuke meid, en ze vertelde dat ze iets achter liepen op schema, dus dat het boarden pas over ongeveer een kwartiertje zou beginnen. Later snapten we waarom: de boot moest nog even voorzien worden van brandstof. Vlak voordat de boot aan kwam hadden we een tankwagen zien rijden, en die kwam nu weer terug. Daarna mochten we de boot oprijden. We waren nog maar net op het dek toen de boot al begon te varen.

Het Geirangerfjord is best spectaculair met aan beide zijden hoge, steile bergen. Overal zagen we watervallen van het smeltwater van de bergtoppen. Ook zagen we soms een oud boerderijtje staan, intussen al decennia verlaten. Bij één boerderij werd verteld dat deze wel 200 fruitbomen op het land had gehad, waarvan ze soms wel 60 kg abrikozen konden oogsten. Ook hielden ze daar destijds een stuk of 100 geiten. In strenge winters en voorjaren moesten ze het fjord op om een wak te hakken zodat ze aan drinkwater konden komen. Het jaar 1961 was het laatste jaar dat de boerderij bewoond werd. En dat is ook niet zo gek, volgens mij was de enige manier dat je er kon komen met een bootje, want een weg was absoluut niet mogelijk op deze steile wanden.

Er was een echtpaar aan boord welke de hele tijd bezig was om de beste selfies te maken met hun selfiestick. Tja, zo kan je de reis ook beleven natuurlijk. Het leverde ons wel een leuke serie foto’s op, waarschijnlijk spontanere foto’s dan dat ze zelf van zichzelf hebben gemaakt.

Redelijk aan het eind van de tocht kwam er een meid van eind 30, begin 40 (?) naar ons toe en vroeg of we Hollanders waren. Het bleek dat ze samen met haar moeder en Piet, vriend van haar moeder, een cruise maakte op de Holland-Americalijn, de MS Rotterdam. Ze was mantelzorger voor allebei, maar nu zaten ze allebei beneden aan dek aan een kop koffie en had ze even tijd voor zichzelf. Naarmate het (leuke) gesprek vorderde begon ze steeds platter Rotterdams te praten, heel grappig. 'Azijnmuilen' was wel één van de leukste woorden ;) Ik heb een paar foto’s van haar gemaakt en een visitekaartje gegeven. Ben benieuwd of ze contact met ons op neemt zodat we haar de foto’s kunnen toesturen.

In Geiranger aangekomen parkeerden we de auto op de grote parkeerplaats en liepen even door het toeristische dorpje. We haalden een patatje en gingen daarna verder, de bergen in.

Het lieflijke landschap verlieten we middels vele haarspeldbochten, en al snel keken we vanaf grote hoogte naar Geiranger en de enorme cruiseboten die daar lagen (MS Rotterdam en de Aida Sol, een schip van Aida.de). Wat leken ze klein vanaf deze hoogte!

Maar, we hadden het hoogste punt van deze route nog niet bereikt, de weg leidde alsmaar hoger en hoger. Het lieflijke landschap werd langzaam maar zeker steeds kaler en onherbergzamer, en uiteindelijk kwamen we op de hoogte dat er nog sneeuw lag. En die sneeuw werd alsmaar meer en meer en meer. De weg was duidelijk vrij geschraapt van sneeuw, de overgebleven wanden langs de weg konden wel 2 meter of hoger zijn. Onvoorstelbaar. Bij zo’n hoge sneeuwmuur moesten we natuurlijk wel even foto’s maken, want zo indrukwekkend!

De weg leidde ons nog verder omhoog tot we bij de toegang kwamen tot de Dalsnibba. Voor 130 Kronen mochten we de weg omhoog op rijden, om steeds meer sneeuw te zien, en steeds prachtigere vergezichten op het ijzige landschap om ons heen. Onder ons zagen we een sneeuwmeer, ook al zo mooi.

Op de top aangekomen was het best druk met toeristen. In het hoogseizoen zal het er nog veel drukker zijn. Er was een groep fietsers die de klim hadden gemaakt, petje af! Van 0 naar 1500 meter, in kou en met een flinke wind, ik geef het je te doen!

En koud was het, daar bovenop die Dalsnibba! En de wind, de wind gierde, rukte aan onze kleren, het was verre van aangenaam. Ik geloof dat ik de enige was die op slippers liep, en dus ook met enorm koude tenen, maar wow, wat maakte het uit, wat een geweldig uitzicht! De wind en kou deden me beseffen dat het op de Mount Everest nog tientallen keren erger is, je moet er toch niet aan denken… Dit was al heftig genoeg!

Na wat foto’s te hebben genomen doken we snel de behaaglijke auto weer in om de afdaling in te zetten, door een schitterend landschap op weg naar ons vakantiehuisje. Waar we nog even heerlijk van het avondzonnetje konden genieten!

Een Kwikstaart, waarschijnlijk met jonkies, kwam op het terras, vlak bij onze voeten, insecten en ander mogelijk voer verzamelen. Voor de duvel niet bang! Daarom is het Dier van de Dag vandaag de Kwikstaart.

's Avonds na het eten weer foto's bekeken bij een knapperend haardvuur. En weer kunnen genieten van een mooie zonsondergangslucht. We sloten de dag af met een heerlijke chocolade-limoncello, de glaasjes werden uitgelikt!

KLIK HIER VOOR HET FOTOALBUM VAN DEZE DAG