Dag 5, dinsdag 6 juni 2017, Van de Regen in de Drup

Vandaag wilden we richting de kust en stonden op tijd op. Het miezerde buiten een beetje, maar we hoopten dat het later op de dag nog droog zou gaan worden. Om 9.45 reden we weg van het huisje, de weg richting Stryn. Een groot deel van de weg was onderhevig aan werkzaamheden i.v.m. opnieuw asfalteren. De drukte viel mee en we hadden dus ook niet echt last van veel oponthoud. Wel zat er een auto voor ons die wat truttig reed. Toen we bij een tunnel kwamen werd het rempedaal zelfs zo diep ingetrapt dat we bijna stapvoets de tunnel in reden… Heel irritant, maar we konden er niet voorbij, en het was vakantie, dus ach. Bij Olden lag een cruiseschip aangemeerd. Deze was waarschijnlijk afgelopen nacht langs ons huisje door het fjord gekomen. Ik baalde wel dat ik dat niet had gezien, want dat leek me juist ook zo leuk van een huisje pal aan het fjord, zo’n groot schip wat voorbij komt. Met nog 1,5 week voor de boeg maakten we gelukkig nog kans op een ander cruiseschip, dus vooralsnog niet getreurd. De hutten op dit schip, de Seaborn Quest, leken allemaal hun eigen balkon te hebben, luxe hoor!

We vervolgden de weg naar Stryn waar de slak voor ons gelukkig een andere kant op ging dan wij. Daar waren we van af! We reden verder door de regen naar Nordfjordeid waar we een supermarkt opzochten om wat boodschappen te halen. Hierna gingen we weer verder, de regen nog steeds onverminderd. Vanaf Maloy reden we naar Krakenes, een klein dorpje aan de kust. We kwamen weer door een ruig en onherbergzaam landschap, en dat gevoel werd versterkt door de regen en laaghangende wolken. Mistroostig maar mooi, heel erg mooi.

Het weggetje werd steeds smaller en eindigde uiteindelijk bij de kust. Daar stonden een 8-tal kleine houten hutjes die (waarschijnlijk) nog steeds dienst doen voor de visserij. Het zag er oud uit, maar nog steeds onderhouden. De golven beukten woest op de rotsen voor de kust, indrukwekkend. Eigenlijk paste dit regenachtige weer veel beter bij dit landschap dan een lieflijk zonnetje. Al had de regen wel iets minder gemogen…

Er stond ook een klein, wit, houten kerkje met een kleine begraafplaats. Op de meeste grafstenen stond de naam Kråkenes. Of het dorpje is genoemd naar de inwoners, of de inwoners hebben ooit de naam van het dorpje aangenomen. Het is in ieder geval een mooie plek om als laatste rustplaats te dienen, zo vlak aan die onstuimige kust.

Het kerkje zelf was op z’n zachts gezegd ook bijzonder: binnen stonden 2 bankstellen, een heleboel troep, een bak met vogeluitwerpselen (???!!!), oude kerstkransen en een prachtige koperen klok, groen uitgeslagen door de tand des tijds. Aan de klok hingen de touwen naar beneden, Corry moest zich bedwingen om de klokken niet te gaan luiden. Die oude vos heeft nog steeds haar streken, maar gelukkig weet ze de grenzen van wat wel en niet kan.

Een ander opvallend detail in het landschap was een soort keten van 4 kleine houten huisjes, verbonden met een soort van houten en stenen ‘kanaaltje’. De deurtjes van de hutjes waren dicht, maar via de open onderkant kon je wel zien dat er een maalsysteem in was gebouwd. We hebben werkelijk geen idee welk doel dit ooit heeft gediend. Het leek er trouwens wel op dat ze het weer willen renoveren, getuige 1 hernieuwd hutje.

We reden via een ander smal weggetje richting de vuurtoren. De vuurtoren hebben we nooit bereikt, want we moesten dan nog een stuk een pad op lopen. Normaal gezien geen probleem, maar in deze zeikregen hadden we daar eigenlijk geen zin meer in. We maakten liever nog wat foto’s van de omgeving en de zee.

Ondanks de regen en wind zagen we opeens een nachtvlinder vliegen. Wat een stoer ding zeg! De vlinder ging iets verderop tegen de rotswand zitten. Het was een Agaatvlinder, typisch zo’n beest dat zich niet laat kennen door een beetje regen, gewoon door vliegen. Dat maakt hem wat ons betreft tot Dier van de Dag. Remco haalde halsbrekende toeren uit om de vlinder een soort van op de foto te kunnen krijgen.

Inmiddels was het al weer 2 uur geweest en besloten we langzaam aan terug te rijden. Wel maakten we eerst nog even een uitstapje naar het witte zandstrand van Refvik. Heel bijzonder, een wit zandstrand met azuurblauw water, lieflijk tussen de ruige bergen. Het deed een beetje onwerkelijk aan. Op het strand lagen heel veel, heel kleine witte schelpjes. Maar ook een aantal mooi gekleurde slakkenhuisjes en andere soorten schelpen. Ik was helemaal blij, lekker schelpjes zoeken. Na een tijdje liepen we terug naar de auto. Nog steeds in de regen…

We wilden ‘lunchen’ (het was bijna half vier) maar dat moest toch echt in de auto gebeuren, en helaas niet op het strand. Dienbladen, borden, bestek, brood en beleg werden verzameld en ieder voor zich maakte een broodje klaar. Best een gehannes zo in de auto, maar het lukte best. Na deze late lunch reden we terug naar Nordfjordeid en namen iets verderop de veerboot van Lote naar Anda. Op het moment dat we bijna bij de boot waren kwam ons een grote stroom auto’s en vrachtwagens tegemoet gereden, wat betekende dat de boot net was aangekomen en zo meteen weer zou vertrekken naar de overkant. Zouden we hem nog halen? Het weer was er intussen trouwens nog steeds niet veel beter op geworden...

Gelukkig, we konden aan sluiten in de rij en nog geen  seconden later reden we de boot op. Nou ja, eerst moesten we  kronen dokken, maar voor we het wisten zaten we op de boot en voeren we naar de overkant. Nog geen 10 minuten later reden we de boot weer af, wat een timing!

Al snel kwamen we langs een berm die vol stond met Fluitenkruid en Lupines. Aangezien we als laatste van de boot waren afgekomen zat er geen verkeer achter ons en konden we stoppen om een bos Lupines te plukken. Zalig, die kleuren en die geur, het doet ons altijd aan Noorwegen denken. Corry zag nog een micro-vlindertje vliegen, dus ging ik snel een potje uit de auto pakken. Het was een soort haakbladroller, en er vlogen er nog veel meer rond.

Op zich waren we ‘bijna’ bij het huisje, maar het schoot allemaal niet op door alle mooie uitzichten onderweg. We reden langs het Gloppefjord bij Sandane en zagen daar een prachtige weerspiegeling van de rotsen en wolken in het water. De flits die we zagen deed Corry en mij het kwijl al over de kin lopen. Gelukkig was er na paar meter een uitzichtpunt en konden we alle drie mooie foto’s maken. Ook dit was weer perfecte timing, want na een paar minuten was de weerspiegeling verdwenen. 

Nog even een hoogvlakte over en rond 18.15 uur waren we weer terug bij ons vakantiehuisje. En het was droog!!! Zelfs de stoelen waren droog, dus settelden we ons op ons terras aan de rand van het Nordfjord. Biertje/portje er bij, het leven is goed.

Rechts van ons zagen we in de verte een groot schip aan komen. Hey, dat was het cruiseschip die we ’s ochtends bij Olden hadden zien liggen! Mooi, nu konden we een cruiseschip langs ons huisje zien komen. Corry wilde wel even reclame maken voor de Slurp-wijn van Ilja Gort: het Fluitekruid dat in een lege fles van La Tulipe stond werd met het etiket naar het fjord gedraaid zodat iedereen op het schip het zou kunnen zien. Toen de boot ter hoogte van ons huisje was zagen we echter geen kip aan boord… Waarschijnlijk zaten ze allemaal aan het diner. Tsss… Doe je dan je best voor…

Buiten koelde het op een gegeven moment best wel af, maar we wilden niet binnen gaan zitten, want zo meteen misten we een Bruinvis, een Otter of iets anders leuks. Dus trokken we steeds meer laagjes aan en bleven stug buiten op ons terras zitten. Uiteindelijk was dat de moeite waard, want Remco zag opeens een zeehond zwemmen. Corry en ik zagen hem ook, maar voordat we ook maar een foto konden maken was ie al weer ondergedoken. Jammer, maar hoe dan ook geweldig om een glimp van op te vangen!

Om een uurtje of elf gingen we maar eens naar binnen, houtkachel aan (met schoenen van Remco om te drogen) en foto’s van vandaag bekijken. Drankje erbij, een mooi eind van deze regenachtige dag.

KLIK HIER VOOR HET FOTOALBUM VAN DEZE DAG