Dag 12, Dinsdag 13 juni 2017, Verleden en Heden (De Geïrriteerde Belg)

Na de lange dag van gisteren wilden we vandaag even een iets relaxtere dag hebben. We besloten naar het Folkemuseum in Sandane te gaan, te kijken voor een jas voor Corry, boodschapjes te doen en tot slot de waterval Eidsfossen bekijken. We reden om 11.30 uur via de pas naar Byrkjelo maar stopten vlak voor de top om een paar vervallen hutjes op de foto te zetten. Dat wilde Corry al de hele vakantie, en nu hadden we daar mooi even de tijd voor. Toevallig liepen er schapen met hun lammetjes om de hutjes heen, wat natuurlijk extra sfeer gaf.

Sommige hutjes waren compleet vervallen, andere hutjes zou je nog als schuilplek kunnen gebruiken. We liepen alle drie ons eigen rondje om de hutjes heen en maakten foto’s. Op een gegeven moment stopte er een auto langs de weg en stapte er een kerel uit die ook wat foto’s wilde nemen. Hij liet de motor van de auto draaien, en zijn vrouw bleef in de auto zitten. Hij was duidelijk uit op een paar snelle plaatjes, en straalde met alles uit dat het hem enorm irriteerde dat wij daar ook liepen. Ik zag hem zijn schouders laten hangen en zuchten, de arme stakker. Tja, dan moet je net ons hebben, dan treuzelen we nog even wat extra. Uiteindelijk liep hij het gebiedje ook maar in, maar hij bleef last van ons houden. De hutjes waar hij foto’s van wilde maken werden allemaal door Corry, Remco of mij gefotografeerd, we stonden hem echt hopeloos in de weg. Jammer joh, wij waren eerst, en er zijn nog genoeg andere hutjes om op de foto te zetten. Op een gegeven moment hoorde ik hem daadwerkelijk zuchten. Remco en ik liepen relaxed terug richting de auto, maar niet zonder hem op een halve meter afstand te passeren. Hij probeerde ons te negeren, maar moest uiteindelijk wel iets grommen op onze begroeting, vrolijk als we waren. Zijn ogen straalden pure frustratie en hopeloosheid uit. En wij waren nu dan wel weg, Corry liep nog steeds rond bij het felbegeerde hutje. Wat hebben we daarna met z’n drieën gelachen!

Remco vroeg zich af of dit dezelfde kerel was die we vorige week (6/6) op het strandje van Refvik hadden gezien. Ook die man was redelijk gefrustreerd dat hij niet de enige op het strand was, en ook toen bleef de vrouw in de auto zitten. Remco stond toen iets later op een informatiebord te kijken en hoorde achter zich voetstappen die pal achter hem stilhielden. Er werd echter niets gezegd, en er liep ook niemand weg, dus keek Remco uiteindelijk maar wie er dan achter hem stond. We hebben zwaar het vermoeden dat het dezelfde kerel is geweest, wat een lol!

Om 12.30 uur kwamen we aan bij het Folkemuseum in Sandane. Het is een openluchtmuseum waar ze allerlei huisjes uit de regio hebben verzameld om een overzicht te geven van het leven in de afgelopen decennia. Dat leek ons een mooie aanvulling op al het natuurschoon dat we de afgelopen week hadden gezien, even iets anders dan sneeuw, fjorden en veengebieden.

De allervriendelijkste dame achter de kassa vertelde ons dat ze binnen een expositie hadden en dat we daarna naar buiten konden gaan. Ik zei dat het nu droog was, dus dat we graag eerst naar buiten wilden. OK, dan ging ze gelijk alle sloten van de deuren van de hutje halen. Huh, het museum ging om 11.00 uur open, maar anderhalf uur later was er dus nog niemand geweest die het openluchtmuseum had willen bezoeken? Nou ja, ons maakte het niet uit, wij gingen buiten rondscheumen. De dame holde intussen het terrein af om de deuren voor ons te openen.

Het was leuk opgezet, mooie, voornamelijk originele houten huisjes met allemaal hun eigen functie. Er stond bij uit welke plaats de huisjes kwamen en wanneer ze ongeveer gebouwd waren. In de map met info die we mee kregen konden we van een groot aantal hutjes en huisjes lezen waarvoor ze hadden gediend, en eventuele ander informatie. Oude meubels en gereedschappen stonden in de huisjes uitgestald. Op verschillende plekken zagen we oude en nieuwe vogelnestjes zitten, en onder de dakrand van een hutje hing een mooi klein wespennestje. Op het terrein stonden ook verschillende informatieborden over bomen, en ook borden met foto’s uit het verleden, met educatieve teksten er bij. Het was echt leuk om daar wat rond te kuieren. Er stond een restant van een oude eik, dat moest een heel indrukwekkende eik zijn geweest, want de holle stam was nog steeds indrukwekkend. Terwijl ik daar wat foto’s van nam hoorde ik wat zachte geluidjes. Waar kwam dat vandaan? Ik keek eens goed en zag een egeltje in de holle boomstam die zich op zijn koppie krabde. Ik wenkte Remco en Corry dat ze snel moesten komen. Het zag er zo schattig uit, de boomstam was echt het huisje van meneer of mevrouw egel, het beestje scharrelde lekker rond en leek zich weinig van ons aan te trekken. Het spreekt voor zich dat de Egel het Dier van de Dag is.

Corry had eerder deze week gezegd dat ze met z’n drietjes op de foto wilde met een tractor, omdat Milan dat zo leuk zou vinden. Goed plan, maar dan moet je wel net een tractor op de juiste plek tegenkomen zodat je een foto met de timer kan maken (dus een plek waarop je de fotocamera kan zetten). Op het terrein van het museum stond een tractor, maar de plek voor het fototoestel was niet aanwezig. We hadden echter mazzel, want er kwam een kerel die met de tractor in de weer ging. We liepen op hem af. Er stond ook nog een vrouw bij die de hutjes ging ‘kuisen’, gewapend met een plumeau en een hoofdlamp. In het Noors vroeg ik of ze Engels spraken. De vrouw wierp zich op, maar toen ik vertelde dat mijn neefje helemaal gek was van tractoren en of ze een foto van ons drietjes bij de tractor wilden maken was het duidelijk dat de man dat ging doen.

Nadat hij ons op de foto had gezet vertelde hij dat hij 2 kleinkinderen heeft die ook gek op tractoren zijn. Hij snapte dus helemaal hoe leuk zo’n foto is.

We liepen daarna weer verder door het museum en toen we buiten alles wel hadden gezien keken we binnen nog even naar de exposities. Eén ruimte was gewijd aan kleding in de loop der tijden en in de andere ruimte stonden allemaal gebruiksvoorwerpen en hingen er oude foto’s aan de muren. Erg mooi, maar we waren intussen best wel moe en verzadigd.

Om 15.00 uur liepen we weer naar de auto toe waar we een lunch klaar maakten en op een bankje opaten. Enneh, wat een mazzel, het was de hele tijd droog gebleven. Sterker nog, de temperatuur was zo aangenaam dat we zelfs in ons t-shirt rond liepen! Een unicum deze vakantie!

Na de lunch gingen we naar de sportwinkel waar Corry vorige week een waterdichte winterjas had gekocht. Ze wilde nu echter ook een waterdichte lente- en herfstjas. Er hing een mooie aanbieding, precies wat Corry zocht. Ook weer geregeld!

Iets verderop aan de rand van het stadje lag een oude boot die je kon bekijken. De boot lag onder een overkapping met daaromheen gaas. Het was een mooie boot om te zien, maar om er mooie foto’s van te maken was door het gaas een beetje lastig. Hoe dan ook, het was een leuk, kort uitstapje.

Na wat boodschappen in de supermarkt te hebben gedaan reden we richting huis, waar we nog even een korte afslag namen naar de Eidsfossen, een indrukwekkende waterval. Niet indrukwekkend om de lengte van de waterval, maar wel door de breedte en de enorme kracht waarmee het water naar beneden bulderde.

In Byrkjelo had ik al de hele vakantie een glimp opgevangen van iets van beelden, maar ik wist nog steeds niet wat het was. We gingen even kijken en het bleek een soort van beeldentuin te zijn met een allegaartje van beelden en kunstobjecten. Aan de overkant van de rivier stonden ook nog wat beelden en objecten, waaronder twee tafels met heel lage stoeltjes erbij. Dat vroeg om een paar grappige foto’s.

Toen we rond 20:00 uur thuis kwamen zagen we weer een cruiseboot om de bocht van het Nordfjord verschijnen, de Marco Polo deze keer.

KLIK HIER VOOR HET FOTOALBUM VAN DEZE DAG